ანანო ქუხილავა

border

როგორ წარმოგიგენიათ სკოლა, როგორც რიგითი დაწესებულება (ან შეიძლება, არც ფიქრობთ, რომ „რიგითია“), რომელშიც უბრალოდ სწავლა-განათლების პროცესი „ხურს“ ? ჩემი სულ სხვა გახლავთ. უნიკალური და გამორჩეული. დიახ, ჩემი კანდიდი.
დღეს, თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის სტუდენტს, მეამაყება, რომ კანდიდელის სტატუსს ვატარებ. უკვე თითქმის 2 წელი გავიდა, მაგრამ დღემდე მაინც გულისფანცქალით ველოდები მომენტს, როდესაც სამარშრუტო ტაქსის მძღოლს უნდა ვთხოვო ჩემი “კანდიდის” შესასვლელთან გაჩერება

როცა მეკითხებიან, რომელ სკოლაში ვსწავლობდი, იმდენი სათქმელი მიგროვდება ხოლმე, სიტყვების მწყობრი რიგი მაშინვე ირღვევა, ამოხეთქვას ლამობენ. მინდა , ძალიან მინდა ყველას გავაგებინო, რომ საოცრად საოცარია (ტავტოლოგია, რომლიც კანდიდდთან მიმართებით არათუ დასაშვები, აუცილებელიცაა !!! ) ჩემი კანდიდი. ურთიერთობა, მეგობრობა, სიყვარული... არ არსბეობს ჩემს ცხოვრებაში ჩემი სკოლის გარეშე!
რა მომცა ჩემმა სკოლამ, როგორც იტყვიან, “educational background”-თან ერთად? თვითრწმენა, , ბრძოლის უნარი, საკუთარი შესაძლებლობების რეალიზების ძალიან, ძალიან მყარი საფუძველი!
გგონიათ, მხოლოდ მოსწავლეობის პერიოდში ? დღესაც, ჩემი სკოლა ,ჩემი დირექტორი, ჩემი მასწავლებლები, პირადი მოტივაციაა ! არ ვიცი როგორ, რანაირად, ყოველთვის იციან ,რა ხდება ჩემ თავს, ახარებთ პატარა წარმატებაც და დიდი სიყვარულით მილოცავენ ხოლმე. ვგრძნობ, რომ ისევ იქ ვარ, არა მოსწავლის სტატუსით, ურბალოდ. საოცრად მახარებს ეს ფაქტი .
ყოველთვის, როცა კი მკითხავენ ჩემი ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი მომენტების შესახებ, უპირველეს ყოვლისა სკოლას გავიხსენებ ! რატომ? ამაზე საუბარიც კი ზედმეტია .
დიახ, მე ვარ ანანო, კანდიდელი, ამაყი იმით, რომ იქ სულ დიდი სიხარულით მელიან; ბედნიერი, რომ ამ დიდი ოჯახის წევრად შემიძლია დავიგულო თავი!