კურსდამთავრებულების🎓
ჩანაწერებიდან📝
არ მიყვარს ჩემს ემოციებზე საჯაროდ საუბარი, თუმცა „კანდიდის“ მიმართ ჩემი დამოკიდებულება არასდროს დამიმალავს და არც ახლა ვაპირებ ამას🥰
მახსოვს, პირველად აქ რომ მოვედი, წარმოდგენა არ მქონდა თავი სად ამოვყავი, ამ 12 წელში კი ეს სკოლა და ეს ხალხი ჩემი კომფორტის ზონად იქცა. დამრიგებელის, პედაგოგებისა თუ დირექტორის თბილი მოპყრობა სწავლების პროცესს ბევრად უფრო სასიამოვნოს და მიმზიდველს ხდის. ამიტომ, როდესაც „კანდიდზე“ ვსაუბრობ , „მოვალეობის მოსახდელი დაწესებულების“ მაგივრად, მეგობრული სივრცე მახსენდება, რომლის ნაწილიც, საბედნიეროდ, მეც გავხდი💞
ახლა, როცა სკოლა დავამთავრე და უნივერსიტეტში ჩავაბარე, უფრო მეტად ვიაზრებ თუ რამხელა გამოცდილება მომცა „კანდიდმა“ განათლების სწორი გზით მიწოდებით, სხვადასხვა პროექტებში მონაწილეობითა და ზოგადად, იმ ხალხთან ურთიერთობით, რომლებმაც ჩემს განვითარებაში უდიდესი წვლილი შეიტანეს❣
ლექსო ქოქოსაძე

კურსდამთავრებულების 🎓
ჩანაწერებიდან📝

კურსდამთავრებულების 🎓
ჩანაწერებიდან📝

ალბათ ხშირად გვსმენია სიტყვები: ,,კანდიდი’’ - ეს არის ერთი დიდი ოჯახი და ბანალურადაც ჩაგვითვლია, მაგრამ მიჭირს სხვა რამ ვუწოდო ადგილს, სადაც ჩემი ცხოვრების 12 წელი გავატარე.

"მეექვსე კლასში ვიყავი, როდესაც "კანდიდში" ტირილით გადმომიყვანეს. დღეს კი ვთვლი, რომ ეს საუკეთესო გადაწყვეტილება იყო.

რთულია ჩემთვის რაიმეზე ემოციურად წერა ან საუბარი, მაგრამ პირველი რასთანაც „კანდიდი“ ასოცირდება სწორედ ემოციაა.

ერთი წლის წინ, ჯერ კიდევ აბიტურიენტი, ვერც კი ვაანალიზებდი, რომ ,,კანდიდის” კურსდამთავრებულის ამპლუაში მომიწევდა წერა. ექვსი წლის, როდესაც მშობლებმა ხელჩაკიდებული მიმიყვანეს სკოლაში, ვერ ვხვდებოდი, თუ რამდენად გასაოცარი ეტაპი დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში. ვუყურებდი თანატოლებს, მაგრამ არ ვიცოდი, რამდენ ბედნიერ წამს გამოვცდიდით ერთად. წლები გადიოდა, კანდიდური დღეები ერთმანეთს ემატებოდა...

სანამ რაღაც არ გაქრება ჩვენი ცხოვრებიდან მანამდე ვერ ვხვდებით მის ფასს. გეთანხმებით, ძალიან პათეტიკური ფრაზაა, მაგრამ ნამდვილად რეალობაა. მე მაშინ მიხვდი ამას, როცა „კანდიდიდან“ საქართველოს ერთ-ერთ ყველაზე დიდ უნივერსტეტში ჩავაბრე და სასწავლებელში ოჯახისა და სიმყუდროვის შეგრძნება დავკარგე.

რამდენიმე წლის წინ პირველად წავიკითხე ერთ-ერთი სკოლადამთავრებულის ასეთივე ჩანაწერი და მას შემდეგ ველოდები ამ დღეს. ახლა მე ვარ ,,კანდიდდამთავრებულის“ სტატუსით და მიწევს "მემკვიდრეობის დატოვება".
მერვე ან მეცხრე კლასში რომ ეთხოვათ, დაგვიწერე, რას ფიქრობ კანდიდზეო, მთელს ბრაზს დავდებდი ფურცელზე და ბეჭედსაც დავარტყამდი, მაგრამ მას შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა. მანამდე ყვითელი შენობა ჩემთვის საპაექრო ადგილად იყო გადაქცეული და იქ ცარიელი ქარქაშით დავდიოდი. როდესაც ცხოვრების რამდენიმე პუნქტი ხელახლა დავამუშავე და ღირებულებები სწორ ადგილას დავაყენე სკალაზე, კანდიდური ცხოვრებაც შეიცვალა, გადასხვაფერდა. გარდა იმისა, რომ მე ამ ადგილას გონება უნდა გამომეკვება, რამდენიმე დავალებაც მქონდა შესასრულებელი, რომლებიც შესაძლოა, სწავლაზე წინაც დამეყენებინა.
თავიდან დავიწყოთ.
პირველი, ემოციური დღე! კადრებად მახსოვს ეს სცენა, ხალხის მასაში გარეული მხოლოდ ადამიანთა ზურგებს ვხედავდი. მხრებზე რაღაც უცხო საგანი მეკონწიალებოდა და მიწისაკენ მექაჩებოდა. ( მგონი მოახერხა ჩემი მიწაში ჩათრევა და ფესვების მყარად გადგმა) ამ ოთხი წლის მანძილზე შრომა ვისწავლე, მაგრამ, რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, სითბო ვიგრძენი სხეულში. ისეთი სითბო, რომელიც აქამდე მხოლოდ ოჯახის საკუთრება მეგონა.
მეორე ეტაპი კანდიდის რიგით მეორე შენობაში გადასვლიდან იწყება და მეათე კლასის ბოლოს სრულდება. ეს ზუსტად ის პერიოდია, როდესაც ჩემში გამძაფრებულია პროტესტისა და ამბოხის ტალღები. ვერ ვიტყვი, რომ ვნანობ ამ დროს, რადგან აღნიშნულ წლებში მთლიანად შევისწავლე ადამიანური ბუნების უარყოფითი მხარეები.
მესამე, ანუ დასკვითი, გააზრებული შუალედი, ორ წელს მოიცავს. პერიოდს, როდესაც ხვდები, რომ ყველაფერი სრულდება და სულ ცოტა დრო გრჩება ამ თბილი საბნის ქვეშ სამყოფად. ერთი წუთით ამაზე ჩაფიქრება და გულის აჩუყება ურთიერთგამომწვევი მოვლენებია. ,,ზაფხული“, რომელიც წინა წლებში მიუღწევადი იყო, სწორედ ბოლო ორ წელს დადგა. სიმწვანე შემოეფინა კანდიდს კედლებზე და ისეთი აურა დააყენა, საიდანაც გასვლა მხოლოდ ტკივილსა და დანაღვლიანებას გამოიწვევდა . ,, კანდიდი“ გახდა ისეთი, როგორიც უნდა ყოფილიყო სულ. არ გავაზვიადებ, როცა ვიტყვი, რომ ჩვენ დავტოვეთ ის კვალი, რომელიც მომდევნო კანდიდელებს მხოლოდ სიყვარულს ჩაუბეჭდავს გონებაში. პირადად მე მიხარია, რომ ,,კანდიდი“ ძალიან დიდ ველად გადავაქციეთ, რომელზეც ახლა თავს იყრის უამრავი ახალბედა კანდიდელი, რომლებსაც არ აკლებენ წყლის წვეთებს. მეც ერთ-ერთი მათგანი ვიყავი ამ წლების განმავლობაში, მაგრამ უკვე მოვჭამე ჩემი დრო, დროის სვლამ სადღაც უცხო გარემოში წამიღო და ახალი დავალებები მომცა.

,,კანდიდი“-ეს არის საუკეთესო ადგილი იმისთვის, რომ განვითარდე, იმისთვის, რომ თავი იგრძნო ინდივიდად, იმისთვის, რომ მიიღო უმაღლესი დონის განათლება. რა თქმა უნდა, მე ჩემი ნებით არ დამიწყია კანდიდში სწავლა, თუმცა, ვფიქრობ, რომ ჩემმა მშობლებმა ამ კუთხით საუკეთესო გადაწყვეტილება მიიღეს. ,,კანდიდი“ არ არის მხოლოდ საგანმანათლებლო დაწესებულება, აქ შეგიძლიათ ისწავლოთ ის, რასაც სხვაგან ვერ ისწავლით, შეიძინოთ უამრავი მეგობარი და თავი იგრძნოთ ბედნიერ ადამიანად. პირადად ჩემი პიროვნების ჩამოყალიბებაში უდიდესია ,,კანდიდის“ როლი, მე აქ ვისწავლე, თუ როგორ მოვიქცე კრიტიკულ სიტუაციებში, როგორ გადავლახო ბარიერები და გადავჭრა პრობლემები. „კანდიდის“ თითოეული მასწავლებელი ცდილობს კონკრეტული საგნის გარდა მოსწავლეს მისცეს ის ცოდნა და გამოცდილება, რომელიც მას მთელი ცხოვრების განმავლობაში გამოადგება, ვფიქრობ, ეს საუკეთესო რამაა, რაც შეილება მასწავლებელმა მოსწავლეს ასწავლოს.